Our Journey Has Begun!

......บทกวีแด่ความว่างเปล่า....
เป็นบทกวีที่ฉันบรรจงแต่ง
บนเส้นแบ่งแห่งขอบฟ้าและความฝัน
บนผืนโลกที่มีฉันยืนฝ่าฟันเพื่อทวงวันและเวลาให้กลับคืน....
ฉันจะยืนหยัดทรนงบนผืนดินใต้ฟ้ากว้างแห่งนี้

ตราบที่ฉันยังมีลมหายใจ
ฉันจะอยู่เคียงข้างบุพการีผู้มีพระคุณต่อฉัน
ตราบที่สมองฉันยังคงทำงาน

...ขอบคุณนะสำหรับกำลังใจจากเธอ..
ฉันจะต้องเดินฟันฝ่าต่ออุปสรรคร้อยพันเพราะ
ฉันรู้ว่าโลกมิได้มีเพียงแค่ฉันคนเดียวตา
ฉันจะมองดูดาวแต่เท้าฉันจะติดดิน

สองเท้าฉันจะก้าวย่ำ สำหรับปัจจุบันที่เป็นอยู่
แต่สายตาจะมองดาวเพื่อความฝันและจินตนาการ
สองแขนจะคว้าไขว่เพื่อโลกที่สันติและหัวใจจะโอบล้อมด้วยไออุ่นแห้งดวงใจ
ขอบคุณนะกับแววตาที่เป็นมิตรและห่วงใย
กมล หอมกลิ่น

14.08 น.
12 มิถุนายน 2550
เซียร์ รังสิต

ฉันมองดูเงาเมฆฝนในคำวันนั้น
หมู่เมฆลอยเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ
สายลมพลิ้วไหวไหวเอนเป็นระลอก
ใบหน้าฉันต้องลมปะทะมวลอากาศที่พัดผ่าน
นึกถึงตอนที่ฉันเป็นเด็ก
เห็นตัวเองวิ่งเล่นถลาตามผืนหญ้า
มีดอกไม้ ดอกหญ้า ดอกดิน เป็นเพื่อน
หมู่แมลง นก หนู ยิ้มทักทายให้กับฉัน
ไม่นานแม่ฉันก็เรียกกลับเถียงนา
กลัวว่าฟ้าฝนมันจะถล่มฉันจนเป็นไข้
.....เป็นเรื่องราวตอนเด็กที่ฉันเล่าสู่เธอฟัง
แล้วเธอล่ะ ฟ้า ฝนเคยหยอกล้อให้เธออมยิ้มหรือเปล่า?
วันคืนผ่านไป ขอให้เธอเข้มแข็งนะ

กมล หอมกลิ่น
4 ก.ค 50